نامه ای به گذشته

آنچنان آلوده ست 

عشق نمناکم با بیم زوال 

که همه زندگیم می لرزد 

چون ترا می نگرم 

مثل اینست که از پنجره ای 

تک درختم را ، سرشار از برگ ،

در تب زرد خزان می نگرم 

مثل اینست که تصویری را 

روی جریان های مغشوش آب روان می نگرم 

 

فروغ فرخزاد 

 

عنوان :

 وقتی که تو نیستی
من حزن هزار آسمان‌ِ
بی اردیبهشت را
گریه می کنم .

سید علی صالحی

توی نه سالی که نبودی هر بار از نبودنت خسته می شدم یا هر بار با تو قهرم می کردم که چرا این همه نیستی موهایم را قیچی می کردم . می دانستم تو موهای بلند دوست داری . برایت گفته ام آبان که آمدی و فقط یک هفته ماندی از پریشانی ات جهانم سیاه و تاریک شد باز موهایم را کوتاه کردم . برایت گفته ام توی دی که داغ هواپیما توی دلم نشست ، موهایِ کوتاهم را کوتاه کردم . حالا هم خواستم موهایم را کوتاه کنم . اما دست هایم نمی رود .

((اما برخی آدم ها باور نمی کنند ، برخی آدم ها همیشه منتظر برگشتن کسانی هستند ، برخی آدم ها )) این برخی آدم را همینطور رها نکن و نجاتش بده زیر آوارِ پیام هایی که پشت هم یا یکی یکی برگشت میخورند نفسم به شماره افتاده اما بلند صدایت می کنم یعنی هنوز منتظرم منتظر یک نشانه حتی خیلی کوچک : (( تسلی ات را ، تسلی مقدس مبارکت را بر دریاهای ژرف ابر بنشان و به ماتم زدگان هبه کن ))

((برای اولین بار به خودم اجازه دادم دست دراز کنم برای نوازش ِ طوقِ لب هایت ، خیلی با احتیاط ، آن طور که هر کسی شکوفه هایی راکه به یک تکانِ کوچک بندند ، دست می زند . )) (( صبح ها از شدت دلتنگی بیدار می شوم ، مثل بوی لاجورد لا به لای ملحفه هایِ تو حیاط ، دور تا حوض ، مثل بوسه امانت در باد دور خودم می چرخم و به اشتیاق این که باد از گونه ی تو بگذره ، لب های بیقرار من به باد بوسه می زنه )) (( چگونه می سپاری تن به بوسه های رقیبم ؟ نشانه بوسه ی من در کدام سوی